Mi fuon ni'n tocio'r Clematis montana ar ôl blodeuo bob blwyddyn yn gynnar yn yr haf. Ar y cychwyn, tocio'n arw gan adael dim ond troedfedd o fonyn; wedyn ychydig llai egar, ond yn dal i dynnu llwyth o'r tyfiant.
Ond llynedd ddaru ni ddim tocio o gwbl. Eleni mae'r planhigyn yn wych!
Marjorie ydi enw hon. Mae cannoedd o flodau bach ar ei hyd hi, o waelod y planhigyn i ben y pergola; bob un efo petalau hardd sy'n atgoffa rhywun o fferins ceiniog rhiwbob-a-chwstard ers talwm.
Clematis viticella 'Madame Julia Correvon' ydi'r llall sydd yma. Mae hon yn blodeuo'n hwyrach ar dyfiant newydd, ac yn medru tyfu ar dalcen y cwt sy'n wynebu'r gogledd. Blodau bychain eto, fel Marjorie, y tro hwn yn goch dwfn fel gwin.
Am ryw reswm, does gen i ddim lluniau ohoni. Mi gymraf rai eleni.
Mae angen tocio'r ddwy yma'n wahanol iawn i'w gilydd. Bydd yn rhaid i mi ddysgu sut i wneud yn iawn rhyw ddydd, yn hytrach na dibynnu ar lwc mul i gael sioe ragorol o flodau.
No comments:
Post a Comment
Diolch am eich sylwadau